autorskie.wieza.org

Zuhar · większy pożeracz systemów

Tak się zacząłem zastanawiać jak napisać idealną grę RPG. Od razu wyjaśniam nie zamierzam jej pisać, przynajniej na razie. Interesuje mnie za to, jaki systemy (komercyjne lub ogólnodostęne) uważacie za najlepsze

- ze względu na mechanikę (i koniecznie dlaczego - bo łatwa, bo fajne rozkłady, bo gamistyczna, bo dużó cehc, bo mało cech...)
- ze względu na świat (co podoba sie wam, a co nie)
- na podręcznik (ilustracje, opisy, stylizacja, tabelki)

Miło byłoby też wiedzieć, które systemy was zniechęcają i dlaczego.

Szukam odpowiedzi na pytanie, jaki powinien być dobry system (własne zdanie mam, ale chcę poznać inne), a wszystko w celu napisana artykułu - najpewniej do Wieży Snów.

To co - pomożecie?

Pamiętajcie o uzasadnieniu wyboru - im szersze tym lepsze.

[Zastanawiam się, czy temat bardziej nie pasuje do Warsztatu, ale chyba nie, bo to nie o tworzeniu, a o preferencjach.]

Magnes · ciągle nie ma czasu

Ze względu na mechanikę: podobały mi się Warhammer i Zew Cthulhu z komercyjnych, bo mechanika była prosta (procentowa) i pasowała do świata, w Warhammerze nie podobał mi się rozwój postaci, a w Zew Cthulhu nie pamiętam co. Pod względem mechaniki podoba mi się aktualnie Neuroshima (aczkolwiek nie miałem okazji grać), bo także wydaje się jasno opisana i prosta, ale w sumie sporo mechanik teraz u mnie czeka na przetestowanie (nie mam czasu się w znie wgłębić - chociażby mechanika ze Zmierzchu czeka aż znajdę czas...).

beacon · Administratore

Idealna gra RPG to nie jest precyzyjne sformułowanie. Są bowiem mnogie typy erpegowców.

Komercyjny sukces moim zdaniem odniósłby setting fantasy. Polska to rynek, gdzie takie gry wydają mi się najbardziej popularne. Nie wiem dlaczego. W końcu głównym nurtem fantastyki praktykowanym u nas dawniej było science-fiction.

Mechanika - tutaj odpowiedź będzie bardzo trudna. Wydaje mi się jednak, że powinna to być mechanika procentowa ze względu na łatwość odczytu wyniku, prosty rzut (poniżej). Obrażenia na zasadzie Neuroshimy albo HP. Pierwsze jako nieco bardziej realistyczne, drugie jako gamistyczne. Dla narratywistów bowiem chyba nie ma u nas miejsca za bardzo.

Podręcznik - komercyjnie najlepiej chyba poszedłby ilustrowany bogato, stylizowany językowo. Vide Neuroshima. Wielu wkurza się na ten styl, ale jeszcze więcej lubi. W tym ja.

edit: Nie czytałem posta Magnesa przed swoim, a w wielu punktach się zgadzamy Very Happy

Quba · większy pożeracz systemów

beacon · Administratore

Nie zastanawiajcie się co się Wam podoba, ale co może być komercyjnie czy ambitnie najlepsze. Obiektywnie w miarę możliwości.

Hobibit · zerkający na systemy

Zuhar · większy pożeracz systemów

Nie do końca się rozumieliśmy, więc dam przykład...

Mechanicznie odpowiada mi najbardziej FATE. Proste tworzenie postaci, łatwa do zapamiętania mechanika o sporych możliwościach - pozwalająca wpływać na rozgrywkę zarówno MG jak i graczom.

Klimatycznie (świat) odpowada mi Monastyr - ze zwględu na uwypuklenie bohatera, jego zmagań, świat pełen smaczków, w wielu odcieniach szarości - nikt nie jest czarno-biały. Mnogość krain, opcji politycznych, wyrazistych państw. Niekonwencjonalne podejście do fantazy.

Podręcznik? Nie mam ulubieńca. Lubię podręczniki powoli wprowadzające w świat, rozbudzające wyobraźnie opisami, trzymające równowagę między barwnością owego opisu, a ilością przekazywanych informacji. Ilustrowane tak, żeby obraz uzupełniał tekst. Najbliżej znów Monastyr.

Pozwoliłem sobie zaznaczyć pogrubieniem słowa-klucze, których szukam w waszych wypowiedziach (czyli informacji co decyduje, że właśnie ten, a nie żaden inny.

To co drugie podejście?

Craven · większy pożeracz systemów

Hobibit · zerkający na systemy

To mi nasunęło pewną myśl odnośnie podręczników: bardzo mi się podobał podręcznik do cyberpunka z powodu przypisów i krótkich historyjek i powiedzonek na marginesach.

Jeśli chodzi o mechanikę to musi być szybka ale wole mechaniki w których nie wszystko jest czarne lub białe czyli takie w których liczy się ilość sukcesów.

Darken · degustator autorek

Lubię grzebanine w mechanikach, wypróbowane ich itp.
Ale idealne dla mnie to takie, które są przedstawione w sposób:
Tu masz Podstawowe zasady, a tu masz opcionalne.
I wszystko ładnie rozdzielone. Bo jeżeli MG prowadzi tak a tak, to wybierze tylko te elementy które mu podejdą, i nie rozwali mechaniki.
Gurps,FATE,Savage,Roll&Keep
<Metamechanika też musi być, bez tego to nie mechanika Razz

>

Opis świata
Ciężko, ale podoba mi się to co powiedział Craven o LK5. Jeśli autorzy sami mówią coś takiego to fajnie, wszystko jasne.
Także 7th sea ma coś fajnego, mapkę prostacką jak cholera. I to jest Git.
I to co już wspomniano o pomysłach, cytatach itp roztawionych gdzieniegdzie na stronach.

Ilustracje
Wspierające Klimat? Ładne? Niezadużo nie za mało?
Ktoś będzie chciał więcej obrazków ktoś więcej tekstu.

beacon · Administratore

Ja lubię dużo ilustracji. Żeby gdzie nie otworzę to coś ładnego było. Do tego czytelny skład bez specjalnych udziwnień do chyba konieczność. Dwie rubryki, justowane, czarno na białym, bez jakichś kolorowanych teksturami stron. Inicjały mile widziane. Rysunki full color, albo b&w piórkiem. Tutaj to kwestia klimatu i konwencji samej gry. Nie lubię jakichś ołówkowych niedoróbek, jak często mamy to w autorkach.

Andre · chodzący wśród autorek

Ciekawe, ciekawe...
Powiem tak:
Mechanika musi być ciekawie przedstawiona. Musi łatwo wchodzić do głowy. Nie powinna być prosta - wówczas daje mało możliwości i nie pomaga w sytuacji braku inwencji. Musi być bardzo przemyślana, wewnętrznie spójna i kompatybilna, i wygodnie rozplanowana w podręczniku.
Podręcznik - pełen klimatycznych opisów, lecz niebyt długich. Pomoce i ramki - super sprawa. Stylizacja - jak najbardziej, byle zrozumiała. Indeks być musi. Wykaz tabelek/mapek itp. także.
Świat - no, musi dawać bogate możliwości zarówno dla gracza przy tworzeniu postaci, całej drużyny dla zgrania się jak i dla MG, aby miał czym drużynę "bombardować" (chodzi o pomysły, nie o goblinich samobójców)
No i musi być fantasy ;P
OK, musi mieć dużo fajnych, unikalnych, rozpoznawalnych zahaczek, jakich nie ma w innych dostępnych systemach.

Niemal wszystkie powyższe założenia spełnia Monastyr (lecz ma opisy zbyt rozwlekłe).
Midnight także dobrze się tu trzyma, lecz zbyt silnie korzysta z d20, aby granie i prowadzenie go było wygodne (przynajmniej na wyższych poziomach).
Zew Cthulhu jest niby spoko, ale podręcznik ma tragicznie napisany (przynajmniej po polsku brzmi tak infantylnie i sucho, że odechciewa się grać).

Tyle.

Erpegis · chodzący wśród autorek

Mechanicznie? Wielka trójca:
- D&D, zwłaszcza za system Challenge Rating. Działa bez zarzutu, wszystko jest oparte na modyfikatorach. Proste w użyciu, nieco trudniejsze w nauce. Gra nie dla MG, a dla wszystkich graczy - najwięcej jest dodatków o featach i klasach prestiżowych. Nie znoszę gier, gdzie MG jest bogiem i władcą.
- Fate, teraz już jakby mniej, ale mimo to aspekty da się wprowadzić do innych gier. Musiałbym wprowadzić jedną, czy dwie zasady domowe żeby to wszystko jakoś działało. (Aspekt Końca i Początku, może kiedyś skrobnę o tym na forum). Z drugiej strony, coraz bardziej skłaniam się ku Burning Wheel.
- Gurps, za fajny, złożony system. Czy gra, w której jest 11 faz pijaństwa, każda z ososbnymi modyfikatorami, może być zła? Smile

Nieco gorsza do opanowania niż D&D, ale się nie łamię. Używa tylko k6, co jest plusikiem, ale jest kilka różnych rodzajów rzutów.
D&D jest dla gamisty, za jakiego się uważam, Fate dla narratywisty, gurps dla symulacjonisty.
Lubię dosyć warianty d20 - true20, czy Mutants and Masterminds.
Mechanika kiepska to zastosowanie R&K w 7th sea (niespójna, jedna umiejętność daje blokowanie na poziomie 2/3 zaokrąglając, system ran jest imo nieprzemyślany, gra za bardzo stara się być realistyczna), nie lubię ED za za dużo kości (mam modyfikator +2, tak? to nie rzucam k20+k12+k8, tylko k20+k12+k10+k8+k6? A może 2k20+k8+k10?). Generalnie rodzaj cyferek, literek na karcie mi nie przeszkadza, nie widzę różnicy między trzeciopoziomowym wojownikiem a gościem z fight sword na 65%.

Podręcznik: Chwilowo najlepszy jest Forgotten Realms.
Ładny, kolorowy, pięknie wydany, trudno go zniszczyć, ma w sobie i crunch i fluff. Jest tu wszystko, czego można potrzebować, napisany jest ładnym, poprawnym językiem.
Pierwsza edycja Dzikich Pól to dość dobry przykład na idealny polski podręcznik, jasny i przejrzysty układ, nie nachalna i nie odstręczająca stylizacja, dobre, solidne wydanie. Druga edycja ma ilustracje do kitu, ale jest chyba jeszcze ładniej zrobiona.
Lubię, jeśli mamy podręcznik gracza i Mistrza gry. Nie lubię, jeśli duża część podręcznika gracza wypchana jest ilustracjami, ogromną czcionką itp., jak w Deadlands. Wiem, inaczej się nie dało, dzięki temu zmieścił się setting w drugiej edycji.
Nienawidzę idiotycznych ozdobników (ilustracje wielkości 8cm2, jakieś róże, celtyckie krzyże), jak w 7th sea, poza czasem, czy czasem w WFRP. Są debilne, służą tylko zapychaniu miejsca, często odstręczają, nie tworzą klimatu, i często pakuje się je całkowicie losowo. Dwa skrzyżowane miecze w rozdziale o potworach? Won.

Świat: świat jest znacznie mniej istotny od mechaniki. Świat mogę wymyślić sobie sam, na matmie się nie znam tak bardzo.
Deadlands: za mnogość haczyków na przygody. Praktycznie każdy opis miasta, ulicy, miejsca jest mini-przygodą. Sam podręcznik podstawowy zapewni zabawy do końca życia. To jest właśnie idealny świat gamistyczny, gdzie esencją jest walka między dobrem a złem, sama natura świata tworzy przeciwników i wyzwania. Szkoda tylko, że mechanika się do tego średnio nadaje (Deadlands d20 ssie. Spellslinger nieco mniej, może mógłbym to jakoś zaadaptować. Savage Worlds ujdą w tłoku.)
Podobnie cenię Wolsunga, choć jeszcze go nie ma. W każdym razie lubię świat też za smaczki, któych jest pełno w podręczniku.
Świat Warhammera jest w porządku, przynajmniej pierwszej edycji. To czego w nim zdecydowanie nie lubiłem to nazwy takie jak Wolfgang Kugelschreiber, Hals Roch, wioska Kaugummi czy demon Zahnartz. Ale cóż, lata 80.
Najgorszym światem, jaki widziałem, jest Neuroshima. Tam nie ma świata. Jest tylko zbiór luźnych pomysłów, połatanych na ślinie. Coś takiego jak 'suplement' czyli mówiąc prościej, specjalny dodatek, gdzie próbuje się łatać błędy, do żadnego współczesnego systemu by nie przeszło. Świat NS nie ma sensu, choć niestety próbuje go mieć. Mówi się o walce z Molochem, a w Detroit ludzie się bawią. Teksas ma ropę, to po co tam hodują bydło... Dodatkowo, mamy stan New Jork, na ilustracjach mamy Seatle (!), dziwne europejskie znaki drogowe... Debilizm.

beacon · Administratore

Neuroshima to temat na oddzielny temat, sory za chwilowego offtopa, ale muszę.

Neuroshima jest po prostu systemem multikonwencjonalnym. Po to jest Detroit, Front, Hegemonia i inne miejsca, żeby dało się właśnie bawić konwencjami. W Detroit prowadzisz chrom. Wieśniacki dance z lat 80., cadillac i wiatr we włosach. Na froncie lecisz z ostrą stalą - twardziele, zagrożenie, walka. Rdzą sypiesz w pochorowanych wioskach. Rtęć wchodzi genialnie w opuszczonych bunkrach wyludnionych miastach. Gdzieś w końcu postawię temat na zasadzie "flejmujesz na NS, a ja odpowiadam".

Andre · chodzący wśród autorek

Beacon, NS ma dużo opcji do grania, ale świata ściśle rzecz biorąc nie ma. To, że umożliwia gry w różnych konwencjach jest OK. Ale w ten sam sposób robi to (eleganciej chyb) WoD - jeden świat, kilka gier, każda w (nieco) innej konwencji. W NS poszczególne pomysły nie pasują nieraz do siebie. Trzeba dużo odrzucać, aby nie psuć jednej, wybranej konwencji. NS pod względem przedstawienia settingu jest trochę jak D&D - wszystko dla wszystkich, ale tak naprawdę jednego, spójnego świata tam nie ma (tak, nawet biorąc pod uwagę Greyhawk oraz FR). To tylko pomysły. Nie każdy może trawić takie rozszczepienie rzeczywistości, brak spójnych myśli przewodnich. Wygląda to i działa jak sklejana piłka z papierów. Łatwo nią grać, ale trzeba być dobrym piłkarzem, żeby gdzieś trafić Smile